در روزهای گذشته  غلام کویتی پور خواننده-مداح سال های دفاع مقدس به خیال خود و احتمالاً دلسوزانه در خصوص بهروز وثوقی می گوید: «بهروز وثوقی چه گناهی کرده است که باید پشت مرز ترکیه بایستد، پدر مریض‌اش را که در حال احتضار است، ببیند و خداحافظی کند؟!» به ضعم خودش صرفاً یک گذاره مطرح کرده تا نشان دهد که می توان در خصوص برخی افراد با رأفت بیشتری رفتار و به نوعی اقدام به جذب آن ها به ارزش ها کرد. این در حالی است که احتمالاً ایشان نمی دانند که قطعه ای از یک پازل برزگ شدند و آن هم پروژه ای است برای سفید کردن شخص «بهروز وثوقی» که اتفاقاً بر خلاف تعداد زیادی از بازیگران قبل از انقلاب بعد از فرارش از ایران در آثار ضد ملی زیادی ایفای نقش کرده است. 

 

 

شاید یکی از بد ترین نمونه های آن دسته از آثار، فیلم «فصل کردگدن» باشد که به صورت صریح اتهامات مختلف اخلاقی و سیاسی را به انقلابیون اول انقلاب نسبت می دهد و با نشان دادن تصاویری سیاه از اول انقلاب سعی در نمایش مخدوش از  تاریخ آن دوره دارد. فیلمی که او نقش روشنفکری را بازی می کند که انقلاب و انقلابیون به او ظلم فراوان کرده اند.

 

در کنار این وثوقی یکی از بازیگران پر کار و مشهور سینمای موسوم به فیلمفارسی قبل از انقلاب بوده است. جالب است که فیلم هایی که بهروز وثوقی را بابتش استاد خطاب می کنند حتی برای مرور مضمونی سینمای قبل از انقلاب هم نمی توان به تماشا نشست. فیلم هایی که تماشای آن ها با خانواده به واقع امری دشوار و تقریباً محال به حساب می آید.

 

 

با این وجود کسانی که به نظر می رسد همچنان به آن سینمای ضد مردم قبل از انقلاب ارادتی در دل دارند از او یاد کرده و دل سوزانه به فکر سفید کردن کارنامه او بر می آیند. اتفاقی که به نظر می رسد خود وثوقی خیلی مایل به آن نیست. چرا که تا کنون هیچ گاه از گذشته خویش و فیلم های ضد اخلاقی که در آن ها ایفای نقش داشته اعلام برائت نکرده است. 

 

 

حتی گاهی برخی از بازیگران خوش نام کشور نیز دانسته با ندانسته به این راه می افتند که یادی از او تجلیل و تمجید کنند.بازیگرانی نظیر پرویز پرستویی که در مراسم فرش قرمز سریال «شهرزاد» درباره وثوقی گفته است:« می‌خواهم در اینجا یاد کنم از بهروز وثوقی. من تلفنی با آقای ملک مطیعی و آقای وثوقی صحبت می‌کردم، به ایشان عرض کردم که ما در واقع جماعت قدرنشناسی هستیم و یادمان می‌رود که بازیگری را از شما یاد گرفته‌ایم. به آنها عرض کردم که می‌دانید من بسیاری از فیلم‌های شما را چگونه دیدم؟ در سینما ندیدم. بیرون در سینما می‌ایستادم و چون آن زمان هنگام پخش فیلم‌ها صدای آن در بیرون پخش می شد و عکس های فیلم‌ها را نیز به ترتیب در ویترین می‌چیدند، من عکس‌ها را نگاه می‌کردم، صداها را گوش می‌دادم و این‌گونه فیلم می‌دیدم؛ چون نه پولش را داشتم و نه جرأت می‌کردم داخل سالن بروم.»

 

 

 

اگر چه برخی از این صحبت ها در کنار تصاویری که از عکس هنرمندان فعال این روزهای سینمای ایران از جمله بهرام رادان،امیر جعفری و حمید فرخ نژاد با بهروز وثوقی در خارج از کشور منتشر می شود این را به ذهن متبادر می کند که اهتمامی وجود دارد ک از این بازیگر فیلمفارسی «استاد»ی بسازند که احتمالاً در روز مبادا یا زمینه حضورش را در ایران فراهم کنند و یا آبروی از دست رفته اش را برایش بازگردانند. 

 

 

این زمینه سازی ها شاید به دلیل بی در و پیکری مدیریت فرهنگی این کشور با امیدواری پیگیری شود اما مسلم تا زمانی که بهروز وثوقی از رفتار های گذشته خود ابراز ندامت نکرده و همچنان بنا دارد پشت به مردمش علیه اعتقاد آن ها فیلم و تئاتر بازی کند بیش از یک خیال برای او نخواهد بود.